Nar Şiiri - Erdi Akbulut

parmaklarını hissetmeyen piyanistin
en sevdiğim parçası çalıyor bu akşam
sessiz ve kederli
bense korkularımı gizlediğim aynada
kendi kendime konuşuyorum
duygusallığın ruhsuzluğa devşirdiği dönemler
böyle yaparım
beyaz mendil bir elimde
bir elimde parçalanmış nar kabukları
nispet yapar gibi yeryüzüne
son taşındığım evin arka odasındaki sandıkta
dantelli örtüler altında bırakıyorum her şeyi
küfreder gibi zamanın talihsizliğine

pijamalarımı sokup yırtık botlarımın içine
sıcak ekmek almayı özledim...