Napayım... Şiiri - Sema Coban

yo...
sensiz doğmak mı
istemiyorum
- bensiz ölsün bu dünya-

-elinle koyduğun alevin içinde, kefenim erimekte
/ ruhum üşümekte-

eskiyen cümlelerimle
her nefes yağmur olmuş kırpık yüzümde
hırpalanmış yitik dudaklarım yaban bahçende
siren sesi gibi çaresiz ibrişim nefesim / tökezlese de
ne çare
pervasızca
bağ bozumu zamanı,
inşaatı bitmemiş müstehcen sözler kaldı geriye

/ göbeği yamalı ayrılıkla göç eden gönül
ne dersin?
hepten
biter mi bu acı, uğur böceğinin eteğinde

yo...
sensiz geri dönmek mi?
istemiyorum
-yanılgılar yatsın cellat önüne-

-akrep dilinin zehrinden, yaygaram tuğla tuğla dökülmekte
/ aşufteliğim hüküm giymekte-

kadavra yanım
diyetini doğuruyor, utangaç kiraz renkli yanaklarımda
suskun haritalar çizili, ıssırgan yakılı fistanlarımda
yakama yapışmış mızıkçılığın, oturmuyor naftanilli satırlara
güneş seni doğurmuyor ufukta
n e y e y a r a r
çiy damlasıyken
öbek öbek hayıflanmak
ve dellenmiş efkarım, suç ortağı bozuk ayarım

/vakitsiz med cezir kuşanan gözlerim
ne körüklendin?
de ki
hangi tarifsiz katliyam tövbe adağımı bozar?

-üç kenarlı haylazlığın, yaksa da istif olmuş saçlarımı?
/ bilediğin badem gözlerin gram gram dolu ayak dibimde-

yo...

napayım

artık çürümüşlüğüm
-selâ deminde-