Nankördür... Cayar İnsan!

Âdemdir ilk atası; balçıktır aslı, özü
Mûcizeye tanıktır vücûdunun her cüzü
Nutfeyken cenin olur...derken açılır gözü...
Dünyaya teşrif için saniye sayar insan
Bezm’ elest’te söz verir, doğarken cayar insan!

Yaka silker adından savaş yorgunu çağlar
Bekler ki heybetinden selâma dursun dağlar
Ya zulmeder ağlatır, ya mazlûm olur ağlar...
Gâh eşref-i mahluk’tur hayra ehildir insan
Kâh Nemrut, Kâh Firavun; Ebu Cehil’dir insan.

Bîhaber kullar gibi cehennemin nârından
Vazgeçmiş cehli kavî dilinin ayarından
Nice meltemler eser Velî’ler diyârından...
Sanırsın fırsat bilip, kapıyı açar insan
Heyhât! Gönül gözünü, kapatır, kaçar insan!

Kâinatta ne varsa âmâdeyken emrine
Sormak gelmez aklına! "Yaradan’ın emri ne?"
Onca gün/âh sığdırır üç nefeslik ömrüne...
N/isyân rûhunu sarar, haddini aşar insan
Küfürde karar kılar, yolundan şaşar insan.

Benliğin sarayında tâc giyince hezeyân
Câhil nerden bilecek "kâr" ne demek, ne "ziyân"
Üryân gelir âleme, giderken yine üryân...
Âşiyânı görür de hiç ibret almaz insan
Kalp mühürlü olmasa böyle alçalmaz insan!

Kalem-i kader ise çilenin müsebbibi
Düşeni sultân eder kör bir kuyunun dibi!
Şayet murâd etmişse Kuvvet Kudret Sahibi...
Engeli dağlar olsa, zorlanmaz, aşar insan
Taht kurar gönüllere, ebedî yaşar insan.

Bu kadar düşkün iken Resûl’ü ümmetine
Akleden tâlib olmaz iblisin himmetine
Hem, geçirmez günâhı kâr sanıp zimmetine;
Gafletten uyanır da, sevâbı derer insan
Mâbûd’a yaslanır da maksûda erer insan.

Dünya denen bu âlem âhiretin okulu
Seçmek gerek doğruyu, en güzeli, mâkulü
Birgün ansızın gelir davetsiz emir kulu...
Gözünde son damlalar! Sessizce döker insan
Vakit artık tamamdır! "Eyvah" der, çöker insan!