Nankör İnsan Şiiri - Aysude Gül

Vicdan dedikleri masala dönmüş, Merhamet dillerde, yüreklerde yok. Kim kimi ezer, kim kimi gömer, Bütün hesaplar çıkar olmuş.

Ne zaman bu kadar kaybolduk biz? Ne zaman insan, insana bu denli uzak? Bir tek gözyaşı sahiden samimi, Bir tek hüsran yalanı boğacak.

Ve ben… Kör düğümler içinde bir ses, Bağırıyorum yankılansın diye, Ama duyacak biri kaldı mı?

Sokaklar sağır, duvarlar dilsiz, Gökyüzü sessiz, umut nefessiz. Sırtımdaki yük her gün artarken, Kime güvenip de yürür insan?

Her dost görünene yaşlanmazsın. Her söz umut vermez, Her bakış samimiyet taşımaz, Ve her insan, insan değilmiş meğer.

Bir çığlık atsam yankılanır mı? Duyan olur mu bu bitik şehri? Karanlık içimde usulca büyürken, Kim unutur, kim hatırlar beni?

Bazen kelimeler bile ağır gelir, Yoruluyorum, tükeniyorum sanki. Çok yalnız hissediyorum, Çünkü hep kendim taşıyorum yükümü.