Nankör Dağ Şiiri - Efecan Kıymaz

Düşünen bir anıt vardı dağların ardında,
Zirvesinde en nankör dağın.
Düşünen bir tunç dikiliyor zirvesinde,
Aurası kor gibi kalmış yüzyıldır yanıyor.
En nankör dağ idi,
Yoktu mecalin, bacakların kansız,
Parmaklarının arasında bir sigara ile,
Eğilirken dünyanın yükünden bir karış öne,
Yine de ayakta tutardı o dağda seni vatan sevdası.

Ve bir zamanlar tam da durduğu yerde canlı idi...

Zirvesinde en nankör dağın
Düşünürken yarını aydın tutacak umutları,
Bir ülkeyi kurtarmanın gizini açan yolları,
Kansız bacakların üzerinde, mecalsiz bir bedenle,
Dönüyor ciğerlerinde bu malum derdin sigara dumanı.

Topuklarından damlayan bin yıldır aynı kan,
Bu Türk'ün, bu yücedir, bu bozkurt kanı.
Dert etme o vakit yarın gelecek kovacaksın Yunan'ı.
Yarını bekler akmak için bizdeki can çağlayanı.

En nankör dağ idi;
Çünkü ne kaldırırdı yerden düşeni,
Ne vurulanı diriltir ne davası belli,
Türk'ün dağıydı Kocatepe; lakin bir o kadar
Cansızdı.

Duruldu tam o vakit, sigarasından duman aldı,
Ne kollar başlar kopacak ne canlar yanacaktı!
Kendi milletine acımayan dağlarda merhamet ne arardı?

Kafasında kabus gibi düşüncelerle,
Şimdilerde düşündüğü yerde bir heykel,
O zamanlar canavarla harbeden bir başkomutandı.
Sigarası bitti, düşünmeyi bıraktı,
Korku, süngü gibi keskin gözlerinden çok ıraktı.
Ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak,
''Ya istiklal ya ölüm'' kelimelerini sayıklayarak,
Hayalet ordusuyla Büyük Taarruz'a daldı.