Namustur Çanakkale Şiiri - Bahadır Çakıltaş

Dinle, duyuyor musun çığlıkları?
Arıburnu’nda yankılanmakta hala…
Binlerce insanın ölürken haykırdığı
Son sözler…
Binlerce insan; binlerce…
Avustralyalı, Yeni Zelandalı, Türk…
Hepsi ana kuzusuydu
Bir yarımada değildi Çanakkale;
Bir milletin namusuydu.

…

Top güllelerine
Yüreklerinin ateşiyle
Karşılık veriyordu
Taze fidanlar
Sığınıp
İnançtan, tutkudan
Azim ve umuttan
Kurdukları siperlerin
Arkasına.
Aldırış etmeden
Düşmanın silahları
Ve sayısına.
-Dünyanın bir ucundan gelen-
Anzaklar çıkarken
Seddülbahir kıyısına
Onları izleyen yaşlı gözler
Sanki birer top namluısuydu
Bir yarımada değildi Çanakkale
Bir milletin namusuydu

…

Yüreklerdeki umudu
Söndürmeye yüz tutarken
Arıburnu’na düşen
Cehennemi ateş
Conkbayırı’nda
Bir çift mavi deniz
Belirdi
-Azmetmişti o ateşi boğmaya-
261 rakımlı tepedeydi düşman
Geri çekilen Mehmetçiğin önünde durdu:
“Niçin kaçıyorsunuz? ” dedi
“Efendim düşman! ” dediler
“Düşmandan kaçılmaz” dedi
“Cephanemiz kalmadı” dediler
“Süngünüz var” dedi
Çağladı:
-Azmetmişti o ateşi boğmaya-
“Ben size taarruz etmeyi değil
Ölmeyi emrediyorum
Biz ölünceye kadar
Yerimize yeni kahramanlar
Gelecektir.”
Bu gürleyiş, inançtı, azimdi
Büyük zaferin muştusuydu
Bir yarımada değildi Çanakkale
Bir milletin namusuydu

…

Çanakkale şeref,
Çanakkale onur,
Anafartalar’dan yükseliyordu
Zaferin coşkun dalgaları
Çanakkale sanki baştanbaşa yurt
Zulmü boğan denizi
Gözlerinde saklıyordu
Alev yürekli, sarışın kurt
Bu, isyanın, inancın, azmin
Bu, Türklüğün utkusuydu
Bir yarımada değildi Çanakkale
Bir milletin namusuydu