Namus Borcu Şiiri - Meral Vurgun

terkedilmiş diyarların deli oğlu
tut ellerimden gidelim
büyümek ister içimde bir çocuk
geç kalınmışlarımız var seninle
durma zamanı değil artık
ellerini ellerime uzat gidelim
yolumuz pusu pusat

ham bir meyve gibi koparıp dalımızdan
atıldık uzak diyarlara
başımız doruklarca mavi
boran inmiş iklimlerimiz üşür
ellerini ellerime uzat
kirpik uçlarına çiy düşmüş
damlası yüreğimde saklı
o damlada yeşeren tomucuk
gül öpüşlü dudaklar
işte sevdiceğim
“namus borcu” dur bize bu hayat

korkunç atlılar gezmiş yurdunda
postal izlerinden kan sızmış
koparılmış memeden emmiş sütünü çocuklar
namlu uçlarında gülüşlerin ağlamış
alnında çizgilenen nergiz kökleri
solgun ve külümsü...

Adıyaman elleri yaman olurmuş
ekin ayları, “ot biçim orak zaman”ları
suya inerken akşam üzeri dağ maral’ları
ak saçlı anaların zılgıtları çıldırır
deli kanlılar deli taylar gibi şahlanırmış
bundandır alnın akında newroz gülleri açmış

ellerini ellerime uzat
bir nefesliktir ömür dediğin
hayat ise yarım kalmış bir türkü...