Namus Şiiri - Hüseyin Muşmal

NAMUS

Yaşadıkça soğudum bu hayattan
Çok yanıldım çok aldandım çok kandım
Ders almadım yediğim her tokattan
Her yüreğin açanı ben dost sandım

Kapım açık kapatmadım gelene
İnanırdım her yüzüme gülene
Hep derdim ki ben böyleyim ele ne
Şeffaflığa dürüstlüğe inandım

Sinsi olmak gerekirmiş hep meğer
Vaat eden görüyormuş hep değer
Benim gibi muhtaç olursan eğer
Tanıdım da insanları utandım

Yalakalık kilidi her kapının
Menfaatmiş imanı da topunun
Böylelerin hem soyunun sopunun
Arkasından hep hayırla ben andım

Eşrefoğlu dürüst ise yalnızsın
Yanardöner olur isen yıldızsın
Geç bunları bir tek sen mi namussun?
Asıl namus diyenlere ben kandım