Namluya Sürerim Gözlerimi

Sorgular beni hüzün
çok boyutlu ezilmişlik adına
bir resim çizerim önce
şiirler düşerim yanına
sonra öyküler yazarım
dilleri bağlanmış sözcüklerle
anlatamam seni ey yar
tarihsel yalnızlıklar içinde! ...

Sen, yüreğimin çoksesli sazısın
ben söyler
ben duyarım çoğu kez
tek mevsimli zamanlarda
yaşarım sevdasını baharın
biraz hasret
biraz umutla…

Derken başlar türküsü dağların
karışır gider yüreğime
doruklarında erir yar
içerim narlanır yeniden
ceylanımı vurmuşlar bulaklarda
sonra gül dalında bülbülü,
çok sancılı bir ağrı
düşer dillerime
mühürlenmiş ağzım/konuşamam
namluya sürerim gözlerimi
Zozan’ dan Zozan ’a akar ömrüm
Bir mülteci kimliğinde..

(Yaralı Coğrafyam / Kerem Yayınları 1989)