Namıssız Seni Şiiri - İsmet Bozkurt

Fiyakası boldur bizim d-ayının
Kürkü veresiye, hantal ayının
Son temsilcisidir hıyar soyunun
İnsana benzemez, namıssız seni.

Konuştuğuna bak, alim sanırsın
Büyük sırra ermiş, kamil sanırsın
Sakın uyma ona, sen aldanırsın
Yüzünde ışık yok, namıssız seni.

Dışının cilası alemi yakar
Ayarı yok namerdin, hava atar
Açlıktan ölmüşsün nefesin kokar
Haline baksana, namıssız seni.

İpsizin biridir, kafayı çeker
Gecenin yarısı sokağa çıkar
Maazallah biri, kafana sıkar
Irz düşmanı mısın, namıssız seni.

Kendini ehlinden evliya görür
Abdesti almadan, namaza durur
Dört bir yöne yatar, secdeye varır.
Kıbleyi bilmezsin, namıssız seni.

Ağlanacak haline, güldün geçtin
Bittin artık sonunu kendin seçtin
Karanlık gecede, çukura düştün
Geberip gitmedin, namıssız seni.