Namım Adına Şiiri - Ömer Yavuz Er

Yaşadın dört sene gönlümde misafir demedim
Ne zaman, nereden esti bu firar aklına senin
Buzlar tutuşur kalbimde sanki donmuş kor içim
Bilmem yadsıyan kar mıydın yoksa yağan ateş miydin?

Ayrılık ölümden beter, çok çektirdin artık yeter
Neler çeker bu gönül söylesem şikâyet derler
Gözler kurşun misali, bıçak gibidir o yad eller
Severken öldürdüğümüz değil miydi bütün güzellikler.

Vahi bir hayal uğruna uğraşıp durdun
Yetmez tek bir ömür böyle bir zevke ne yazık
İçip bu nadir içkiyi yıllarca sustun
Görmüyor musun bu sana atılan kaçıncı kazık.

Usandın bu muammadan lakin saklı bunda letafet
Heder olup gitme kalmasın sine-i halin rivayet
Yahya’nın sözleri bizim için hep sırra muhabbet
Yârin işitir söyleme bırak yavuzi bir müddet.

Zaman acımasız bir yalan bırakmaya gelmez
Çekilen çile belli geçen yıllar ondan geçmez
Ölmek kaderde var zerre ürküntü vermez
Lakin yardan ayrılmak gönül bunu istemez.

İsmen seni ekledim cismen zaten varsın
Bir gün gelirde belki sende anlarsın
Gönül bir kitap her satırda sen varsın
Aşk ne imiş sorma, âşık ol da anlarsın.