Namık Kemal Şiiri - Şair Şahin Karaman

Bir ışık göründü
Tekirdağ’ın ufuklarında.
Yakmıştı meşalesini
Karanlığa meydan okurcasına
Mehmet Kemal adına…

Yüreği kaleminden
Ve kılıçlardan keskindi.
Ar geliyordu Kemal’e,
Mahzenler ve prangalar.
Ona Namık demişti
Şair Eşref Paşa…

Düşünür ve yazardı Kemal
Alıkoymazdı hiçbir şey O’nu,
Vatan sevdası
Ve hürriyet kavgasından…
Sürülse de yurdundan uzak diyarlara
Kemal’in kalemi Tesvir-i Efkâr’da.

Sahneler onunla açardı perdelerini,
“Vatan, Yahut Silistre” haykırışları ile.
Sürgünler yedi,
Barış elçisi olduğu için.

Midilli, Rodos derken;
Sakız Adası oldu son durağı.
Ve koca bir çınar gibi huzurla yatıyor
Şimdi Şahin’lerin kanat çırptığı
Gelibolu Bolayır’ında.