Namerttir Namert Şiiri - Metin Hanlıoglu

NAMERTTİR NAMERT
Nice ibretlere gafilce bakıp,
Göremeyen gözüm namerttir namert.
Dostun hatırına dünyalar yıkıp,
Ölemeyen özüm namerttir namert.

Gördüğü rüyayı hayıra yorup,
Taptuk dergahında Yunusça durup,
Girift bilmeceyi aklına vurup,
Çözemeyen sözüm namerttir namert.

Nazlı güle bülbül gibi yanarak,
Her çiçekten binbir tadı alarak,
Seher vakti sevdiğini anarak,
Ötemeyen dilim namerttir namert.

Daha nice günahlara girmeden,
Cahillerin çift çubuğun sürmeden,
Ay kararıp gece zifir olmadan,
Gelemeyen ölüm namerttir namert.

Nasip çıkıp Beytullah’a varmadan,
Ol habibin divanına durmadan,
Ravzasına yüzlerimi sürmeden,
Tutamayan dizim namerttir namert.

Emir gelip cihadına çıkınca,
Namerdin alnına tetik çekince,
Yumruk olup nadanlara kalkınca,
Vuramayan kolum namerttir namert.

Ahir zamanında sevgi saygıyı,
Bırakarak çekişmeyi kavgayı,
Eğrinin içinden tek bir doğruyu,
Bulamayan yolum namerttir namert.

Meçhuliyim bu alemde gezerken,
Dil zikrime esmaların dizerken,
Senden sana lafızları süzerken,
Yazamayan kalem namerttir namert.
(Meçhuli 053659) Metin HANLIOGLU