Namerttir Arayıp da Soran Şiiri - Erdal ...

Yitik bedenlerin diyarında
Geceler aydınlanmaz burada
Olmayan umut ışığıyla
Gündüzler
Varla yok arasında
Benzer hatırlanması güç rüyalara
Durur zaman
Güneşin etrafında
Turunu tamamlamaz dünya
Yetmez hiçbir mevsim
Yetişmez kapıları açmaya
Gardiyan olur her günüm
Bekler hazırda ellerini bağlamaya
Her şeyi sığdırmaya çalışsan da
Boş mekanlara
Kalabalıklara
İnsanlara
Hayata
Sığdıramazsın duygulara

Yazmak istersin
Kağıt yanar yazdıkça
Bakarsın duvarlara
Devrilir üstüne baktıkça
Düşündükçe azar sancılar
Yüreğin kanar
Tepetaklak umutlar
Yalnızlığı kucaklar
Yalnızdır bedenin
Yalnızdır yüreğin
Kurtulamazsın yalnızlıktan
Kurtulamazsın düştüğün o karanlık
O dipsiz kuyudan
Bir el
Bir ışık arasın
Tutunmak istersin bir umudun ucundan
Yıkılır hayallerin
Nereye uzansan
Boşa çıkar ellerin
Nereye tutunmaya çalışsan

İhanete uğradım
Defalarca
Düşürüldüm tuzaklara
Hep kavga ettim kendimle
Sormadım
Sorgulamadım
Suçlamadım
Konuşmadım tek kelime
Haykır dediler
Sustum
Zehirlendim suskunluğumun içinde
Komalara girdim komalara
Çıkamadım hala
Çıkamadım
İçerimde kalmışım
Kalmışım da ne olmuş
Sadece kendime ait olmuşum
Kimin umurunda
Susmuşum
Öyle bir susmuşum ki
Kimseler anlamaz ne dediğimi

Demek ki
Eksikmişim
Demek ki
Eksik doğmuşum
Biz içerdekilerden yoksun kalanlar
Demek ki öyle görüyorlar
Olmayan değerleri üzerlerinde tanımlayanlar
Başkalarının kucağında oturup
Başkalarının ağzına bakanlar
Eksikliklerini köşelere itekledikleriyle dolduranlar
Bilmezden geliyorlar
Asıl eksik olanlar
Şimdi sevdalı bir cümle kursam
Leş kargaları gibi
Şuracıkta toplananlar
Bittiniz
Hepiniz
Bir bir gittiniz hayatımdan
Hepinizin
Gelmişini
Geçmişini
Namerttir sorgulayan
Namerttir arayıp da soran