Namert Köprüsü Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

İster sükût eyle istersen konuş,
Kapından bir daha geçmeyeceğim,
İster şifa için Lokman’a danış,
Verdiğin iksiri içmeyeceğim.

Bazen Aslı oldun bazende Leyla,
Başıma getirdin bin türlü bela,
Aşkından süründüm ölmedim hala,
Gönül bahçenden hiç geçmeyeceğim.

Kalbinde sevgi yok dillerinde mi?
Gizemin saçının tellerinde mi?
Kalbim senin hoyrat ellerinde mi?
Sana sırlarımı açmayacağım.

Gönül dallarımda esen rüzgarım,
Gönlümdeki harı söndüren karım,
Kalmadı ne kışım ne de baharım,
Bir daha bahçende açmayacağım.

İçimden çıkmayan hüzünlü sessin,
Vermek istediğim en son nefessin,
Yok mudur hiç sende zerresi hissin?
Kapından bir daha geçmeyeceğim.

Mahbesinde mahkum olalı yürek,
Yıllarca çileni çekti severek,
Daha bundan sonra bana ne gerek?
Bağın irem olsa geçmeyeceğim.

Ümit’im dikendin yar güllerine,
Çiçekler dikendin yar yollarına,
Artık hayalini sar kollarına,
Namert köprüsünden geçmeyeceğim.

Ankara – 11.03.2009