Namert Şiiri - Bay Melun

Sokakta kalmışsın. Anahtarını düşürmüşsün. Yağmur yağıyormuş. Ince giyinmişsin. Ve daha bir dize olay.

Namert bir dünyada mert kalmaya çalışmışsın. Kaynar sular yağmaya başlamış semadan. İzlemişsin. Gözlerin yanmış. Ve açmamışsın bir daha.

Aslında düşürmemişsin anahtarını. Çalmışlar. Hiç suçun yokmuş. Sen de deliye dönmüşsün. Biriken öfke nöbetleri. Ince bir gömlek. Ve yağmur.

Kaldırımları tekmelemişsin. Küfretmişsin. Sakinleşmişsin. Geçmemiş titremen ama. Namert bir dünyada mert kalamamışsın. Ve köşede merakla izleyen gözler.

Çilingir gelmiş. Eve girmişsin. Ama affetmemişsin hırsızları. En önemli şeyini çalmışlar. Zamanını. Akıp giderken yıllar, böyle biriken küçük anılar mahvetmiş hayatını. Ve daha bir dize olay.

Mertler de namert çıkmış. İzlemişsin namert oluşlarını. Bir değil, bin hata yapmışlar. Üzerine bir şey yokmuş gibi sırıtmışlar. İzlemişsin. Kör olmadan önce. Ve belki biraz daha önce.

Gitmek istemişsin. Gidememişsin. Güvenli değilmiş sokaklar. Hem de yağmur yağıyormuş. Fırtına dinmezmiş. Hava toz doluymuş. Tüm duyuların da duyguların gibi ölürmüş bu şehirde. Ondan unuturmuşsun gitmeyi. Ve daha bir sürü yeri.

Yine de adını anmamışsın bir zamanlarki mertlerin. Namert olmuşlar. Ve daha bir dize olay.