Namert Şiiri - Bilal Yalçın

Kızılca batar güneş ufuktan
Koca bir asma bile yetişir küçük çubuktan
Aç ellerini iste sen mevlan haktan
Eğme namerde boyun verir Mevla yoktan
Kalabalığa girince görüyorlar bir adam
Menfaatı uğruna hep haram tartan
Haysiyet şerefini bir pula satan
Eğme namerde boyun verir Mevla yoktan
Alnını koymuş secdeye yalvarır yalandan
Sorduğun zaman derki ben korkmam yılandan
Kurmuş bir bina temeli haramdan
Eğme namerde boyun verir Mevla yoktan
Dost meclisi bilmez çalar kapıyı istesede giremez
Çitriyor elleri bir sadakada veremez
Kalabalığı görünce ahkam keser ne söyler bilinmez
Eğme namerde boyun verir Mevla yoktan
Sen hakkı hak bilir her kapıdan girersin
Sen kin tutmaz kimlerin zikrini bilirsin
Sen ölsende yıkılmazsın ayakta durur dip dirisin
sen namerde boyun eğme kimden ne istenir bilirsin
senki insan beynine kurşun sıkansın
öldürünce özür diler affına sığınansın
gördüğün güzel çirkin demez kızarsın
sen cılız kalmış bir köşede leş gibi kokarsın
sen sanki görmedin dünyada darlık
sen hiç geçmemişsin yolundan mezarlık
Ömrünce göremezsin ne ferah nede bolluk
Zaten olmaz namertte ne şeref nede insanlık
Zanapa lının şiir defteri B.Y