Nam-ı İstanbul Şiiri - Süleyman Eser

Beyhude, insanın keyif çabası
Geçmezse içinde nam-ı İstanbul
Aşığa fermandır, aşka gözyaşı
Değerse yüreğe gam-ı İstanbul

Cahili kendini malik zanneder
Yüz bulur şeytanı, melek kan gider
Yer göğe, od suya girse dans eder
Katıklı gülmece ham-ı İstanbul

Cazibe başkenti, zincir vurulsa
Hülyadır âleme, hayra yorulsa
Zindandır zoraki izbe kılınsa
Mazluma işkence dam-ı İstanbul

Bedene üflenen ruha muadil
Özünde azamet, yüzü kâh sakil
Dermanı görmeyen gözler sersefil
Kaynaşır ciğerde sam-ı İstanbul

Rayiha düşümde, her bir karesi
Erguvan, begonya, matem lalesi
Topraktan sonsuza nice haresi
Emsali minare lam-ı İstanbul

Olmalı başaklar arza hevesli
Divane ölmeden aklı ermeli
Sağalıp enginde sığa dönmeli
İbrettir beşere ram-ı İstanbul

Martısı, kumrusu, kurşun kubbeler
Akşamı kan içer, nurdan her seher
Can gelir çarnaçar, canan olur ser
Peşimde pervane kam-ı İstanbul

Yekpare yegâne bucak muttasıl
Yadigâr atamdan, bitmez bu fasıl
Utanır üzerine basan velhasıl
Mahlûka mucize tam-ı İstanbul
23/03/2010
-İstanbul-