Nakşettin Şiiri - Aslı Demirel

...NAKŞETTİN...

Gözüm dumanlı
Dağ başına dalışımdan
Karlı başlardaki
Dumana işledi nazarım

Öyle vurgun ki
Tenime hasret
Bakışlar bile yakıyor canımı
Değdiğinde
Kokular ulaşmıyor burnuma
Aynada ışıltı yok yansıyan
Şarkıların hüzünleri tanıdık sadece

Ellerime takılı gözlerim
Ne kadar yalnızlar
Ne kadar eksik
Ayakalarım da sanki benim değil
Ne kadar yorgun
Ne kadar kırık

Sabırsızlığa
Hazırlıklara hiç gerek yok
Artık en sevdiği misafiri
Ağırlamayacak gönül
Gelmiyorsa gönüle
Hele bedeni
Kimbilir hangi ellerde

Kan damlasaydı da gözümden
Görmeseydim
Bu günü
Ellerinde hüzünle gelişini
Anılarıma katmasaydım
En güzelleri kalsaydı
Sadece bende anların
Birde sözlerine yanmasaydım

Kan damlasaydı da dilimden
Sussaydım
Duymasaydın haykırışlarımı
Kimse olsaydın
Önemsizleşseydin

Geri gelişlerin imkansızlığında
Çıkamam derinlerden
Boğulmak bu olsa gerek
Ya da körlük
Sağırlık
Ya da her tamlığımın
Yarımlanması

Tene nakşedilmiş hasretle
Belliydi aslında
Kelebek uçuşuna gizli
Gidişin

Yine de son konuşun
Gönlüme olur sandım
Oldu da
Bir de gidişini getirdi
Ardı sıra
Bense renklerimi verdim
Kelebeğin kanatlarına

Şimdi gözümde dağ başı dumanı
Kulağımda hüzünlü şarkı
Kokusuz renksiz bahar çiçekleriyle dans
Kan damlayan göz ve dil
Körlük
Sağırlık
Yarımlık
Ve hasret nalşedilmiş bir ten var
Senden bana kalan...

(17 11 2006)