Nakıs beşyüz Şiiri - Halil Akkoç

Kimi asla erişilmez bir noktada,
Huri elinden mey içiyor.
Kimi inmiş yedi kat yerin altına,
can çekişmeden hesap veriyor.
Ben onu gördüm,biliyorum kim.
Adıda dilimin ucunda mezarında çalışan işçinin.
Kömür karası gözleri ver,nasırlıda elleri.
Yirmi dördü üçe bölmüş,
Çalışmak,yol ve uyku.
Çocuklar biliyor bir babaları var.
Ama görmüyorlar yüzünü.
Onu arıyorlar gün boyu.
Evrenin her yerinde evin odalarında.
Duvarda bir resim,
İnce cılız solğun suratlı.
Yüzde doksan dokuz veremli
Başında baretiyle gülüyor onlara.
Merhaba çocuklar merhaba.
Göz bebekleri kansız kara bir uçurum.
O an anlıyorum.
Nereden çıktığını,
Milyonlarca ton kömürün.