Nakarat Şiiri - Nurullah Arafatoğlu

Her şarkının döndüğü gibi ilk nakaratına,
Döneceğiz biz de o eşsiz tınıya.
Segâh düşecek belki,
Belki hüzün makamı payımıza…
Ufuktan seyrederken güneşin,
Kızıl saçları dökülecek omzumuza.
Bir akşamüstü uçacak ağzında zeytin dalıyla,
Bembeyaz ama kir tutmamış haliyle güvercinler…
Biri en dar boşluklarından geçerek zindanlar ülkesinin,
Birkaç parça ekmek yemek için,
Konacak son uykumuzda başlarımıza.
Bir anlık sayha: Vardım, yokuma dönecek.
Sonra başımızdan güvercin gidip
Ölüm meleği gelecek.
İşte diyeceğiz, işte!
O upuzun görünen kısa şarkının nakaratı!
Ey her şarkıda beklenen,
Hep bir ağızdan zevkle söylenen tını!
Ey bebekliğimin ninnisi,
Gençliğimin baharındaki aşk şarkısı!
İhtiyarlığımın uzun havası!
Ey hiçbir çağda değişmeyen ezgi!
Mukaddes notalarının ‘’es’’ yerindeyim.
Kuş uçumu ömrümün son demindeyim.
Ne bir mevkim kaldı ne mülküm, servetim…
Kalan bir bez oldu beyaz, beş metre:
Kefenim ...