Nahiflikten Şiiri - Güney Güneyan

Yemyeşil bir ağaca sırtımı yasladım
dere tepe geride kalmış ve üzümler ile ara açık
aklım ezelden beri onu ezen o güzelim ayaklarda
kadınlar tepinip duruyorlar naiflikten kalan zamanlarda
ezip büzüp güzelliğinden arttırıp içine ne katıyorlarsa
tüm bunlar yetmiyormuş gibi saçlarını kulak ardına atıyorlar da
beni alıp gider kakülleri düşünce alnına
olmalıydım bir parmak, bal çalmalıydım saçlarına
hayret şey doğrusu, nerede görülmüş bal çalmak
dağınık da değil, eğer öyle olsaydı olurdum bir tarak
bir düş ya da bir hayal gibi geliyor kulağa
gözlerim diyorum gözlerim, gözlerim ile gördüm oysa!