Naifhan’a Veda Şiiri - Abuzer Koç

Aş haddini,çirkinleş yine son kez.
Söv-say mümkünse binlerce defa kız.

İstersen bağır git kim takar sesini?
Uzun kes ağzındaki kuşu duyayım.

Geçen yüzlerce kez yeşeren gözlerin,
Şimdi öldürmeye pek çokça hevesli.

Zannetme gözlerin dağlar gibi güzeldi:
Gözlerimle dünyayı yutmak kadar özeldi.

Doğru,ölüyorum artık dokunamayacağım:
Tenin yerine toprak ana olacak yatağım.

Kaç yazar ki; bin kez yesem ölüm denen bıçağı?
Elbet isterim cennette ellerinden otağı.

Kimi zaman elimde yüzen sipsiyah saçlarından,
Birini dâhi bırakmadan nefret ettin kanımdan.

Saçlarının kokusu mutlak birinde bulunur,
Bir bahar sabahı vakti yine güller solunur.

Mutlak vardır hatam ancak hangi sözüm yalan?
Benim adım Kusur;sen ise Şefkat Naifhan.

Gönlünün terazisi baştan beri adaletsiz.
Asıyorsun;tek yönlü,suçsuz fakat keyfiyetsiz.

Gül ki; en küçük zerren öldürmeye sevinsin.
Gül ki; aklında kalacak son sözüm bilinsin.

Fuzuli sebeplerle sıkamam canımı,
Bırak artık dizinde ebedi yatayım.