Beykoz Şiiri - Dağlar Özügüç

Benimle yaşamanın zor olduğunu düşünmüşümdür
Ben bile bazen kendimden sıkılır erken yatarım
Uyumluyumdur ama vardır benimde saplantılarım
Keyfim yerinde ise bir yolunu bulur
Beykoz'a kaçarım
Deniz kıyısında olmayı pek severim
Ama denizden de korkarım
Nedense bana fazla güven vermez
Kendimi yalnız ve korumasız hissederim
Kara çocuğuyum ben ayaklarım yerde
olsun isterim
Kendime bir parantez açıp dağlarda
yalnız kalmayı severim
Aslında gece gibi derin karanlık ve sessizim
Bilirim razıdırlar benden tüm sevdiklerim
Dert dinlemeyi paylaşmayı severim
Herkesi kendi gibi harbi sanan
Bir körpe naif yüreğin esiriyim