Naif Karabatak Şiirleri - Şair Naif Kara ...

Her şey seni unutmak istememle başladı.
Seni unutmaya çalışırken seni yeniden yaşadığımın farkına vardım.
Seni yaşarken seni unutmak ne mümkün...
Gülü seni sevdiğim için sevdim; nazlıydın, narindin, güzeldin ve hoş kokuluydun...
Bülbülü de seni sevdiğim için sevdim; üzerinde taşıdığı rengârenk güzellikler seni andırıyor, senin gibi ruhumu okşayan sesiyle sevda nağmeleri söylüyordu.
Leyla’yı senin için sevdim, Şirin’i senin için, Aslı’yı da yine senin için; Yok, sana benzedikleri için değil, senin gibi sevildikleri için...

Her şeyden istifa etsem...
Bütün görevlerimden, sorumluluklarımdan ve sorumsuzluklarımdan...
Bütün hatalarımı bıraksam, küssem bütün günahlarıma, tertemiz olsam, saf, berrak ve duru; tıpkı anamdan doğduğum gibi ve hep öyle kalsam.
Özgür olsam kuşlar gibi…
Uçsam uçsuz, bucaksız sarp kayaların üzerinde ve bulutlara değse başım.
Beni kimse dinlemese ve kimsede anlamasa.

Bir acı sirenle uyandı küçük Hasan…
Ne olduğunu… ne döndüğünü bilmiyordu.
Herkes korkmuş… herkes sinmişti…
Ürkek gözlerle sığınağın penceresine bakıyorlardı.

Bir bomba sesiyle irkildiler…

“Şu geçeni durdursam, çekip de eteğinden;
Soruversem; haberin var mı öleceğinden? ” (Necip Fazıl)

Saat uzmanı değilim, bir kâhin hiç değilim ama size garanti veririm ki, ben gidince de saatler işleyecek, zaman akıp gidecek, bir devrandır dönmeye devam edecek.
Dünyanın sonu olsa da, bir başka yerde, bir başka şekilde, bir başka ortamda, zamanı iyi ya da kötü şekilde harcamaya devam edeceğiz/edecekler…
İnanmıyorsanız bakın, şimdiye kadar olduğu gibi bugün de güneş doğdu, görevini hiç aksatmadı…

Gidişinin üzerinden ne kadar geçti bilmiyorum.
Saatleri saymak, günleri toplamak, aylarla çarpmak, yıllarla uğraşmak bana göre değil.
O kadar zamanım var mı sanıyorsun.
Ben seni düşünmekle meşgulüm, ben seni yaşamakla, ben seni anmakla…
Sana ayırdığım bütün zamanlardan fırsat kalmıyor hesap kitap yapmaya.
Hem öyle boş işlerle uğraşamam…

Hatırlıyor musun, senle tanıştığımızda sonbahardı; dallarından uçuşan yapraklar kaplamıştı her yanımızı.
Belki de ilkbahardı; çiçekler yeni açmış, mis gibi kokular sarmıştı.
Ya da kış mıydı; bembeyaz karlar mı kaplamıştı, biz çıtır çıtır yanan bir sobanın başında mıydık?
Ne fark eder ki?
Belki de yazın en kavurucu sıcağıydı ve biz kumsalda uzanmış, koyu bir sohbete dalmıştık...
Bir mevsimdi ama hangisiydi?

Yarım kalacak bu hikâye diye korkuyoruz.
Oysa yarım kalır bütün hikâyeler, biliyoruz.

Ne kadar seversen,
o kadar acı çekersin.

Bir son olmak zorunda
ama mutlu olmak
zorunda değil
bazı mutluluklar bu alemde
bazıları öte alemde
kim bilir

İçimde bir yerlerdeyim,
bulamıyorum