Nahayür Şiiri - Hoyrat Özdemir

Hayırlara çıksın
Bir rüya gördüm
Bir sonbahar akşam üstü
Hava yağmurlu ben koşuyorum
Virajlı bir yoldan bayır aşağı
Sağda ağaçlar arasında bir yol
Takip ediyorum yolu
Sonunda bir hastanenin acil girişi
Kapılar otomatik açılıyor içeri girince
İçerde ufak bir kız çocuğu
Bağıra bağıra şarkı söylüyor
Bir yandan tek ayağının üstünde sek sek oynuyor
Hey diyorum serseri!
Burası hastane sessiz olmalısın!
Balık bakışlarıyla bakıyor anlamsızca
Dudaklarını büküp işine devam ediyor
Çıkıyorum dışarı az yukarıda bir ambulans
Kapıları açık tüm ışıkları yanıyor siren ışıkları bile
Ama ses yok
Önünde büyük mavi variller
İçimi bir titreme sarıyor
Bacaklarım karıncalanarak
Dizlerim büküle büküle
Ellerim titreye titreye gidiyorum varillere
İlki boş, ikincisi boş
Üçüncünün içinde bir iskelet
Elleri bacaklarının arasında dizlerini karnına çekmiş
Kafasını dayamış varile
Bedeninden sanki yeni sökülmüş
Kemiklerinin üstünde et parçaları
Daha vücut ısısı tütüyor üstünde demlikten çıkan buhar gibi
Öyle zavallı, öyle çaresiz
Öyle kimsesiz ki
Ellerim ağzımda hıçkırarak ağlıyorum
Farkediyorum kendi halime ağlamamışım hiç
Bir bir duvarları yıkarak geliyor öfke ve tiksinmişlik

BİN KERE CAN VERDİĞİN GECELERİN OLDU DEĞİL Mİ? Ey zavallı!
Hatırlasana ilki o geceydi
İhanetin masumiyetini iğfal ettiği
Herkesin mutlu olduğu
Senin kimsesizliğinin doğduğu o gece
Ellerin çarpık iki büklüm
Duvarları yumruklaya yumruklaya
Dudaklarını ısıra ısıra
İnleye inleye can verdiğin o gece..

SANA KIYMAZLAR MI SANDIN Ey zavallı!
İlmek ilmek yolmazlar mı etlerini
Kusturmazlar mı gülüşlerini
Kucağından yavrunu alır gibi almazlar mı mutluluğu
Bir bir boğmazlar mı umutlarını kahkahalarıyla
Gecenin ayazından
Günün doğuşuna kadar
Savrulan poşet gibiydin sadece...

Sonra bir gece oldu her gece
Her bir damla da yaşananlardan bir hece
Döküldü gözlerden silindi kelimeler
İstemiştin ya!
Zamanın soğuğunda yitip gitti şiirler.
                                        temmuz 2021