Nağmeler Mest Olur

Karanlığın ortasında birikir alevler
Mehtabın efkarı savrulur geceye
Gözyaşım hüzne karışır
Hüzün gözyaşıma.

Sabahlar boynu bükük uyanır güne
Nağmeler mest olur
Yüreğimin tellerinden dökülür satırlara
Ahenkle iz bırakır zamana

Kanatlarında hüzün taşıyan güvercinler
Mavinin sonsuzluğuna gömülür gider

İstiharedir yattığım benlik özünden
Şimdi uyanıp uykumdan
Yıkasam yüzümü
Gecenin karası çıkar mı yüzümden…

...türkmenkızı...