Nagihan Şiiri - Yavuz Taş

kör kurşunlara bindirdim nagihanla ikimizi
hızlı uçtuk yokluğa
öksürükler sardığında ciğerlerimizi
düştük bir boşluğa
çelikten atlarıyla geldiler
sinsi gülüşleriyle
katran içirdiler
talan ettiler bizi
ganimetleri yüreklerimizdi

esaretten kaldır kafanı
kuş uçarmı kanatsız
sen geçmişine küstün bahtsız
üzerine çullandılar zamansız
aldıkları sözüydü babanın
salavatsız aktı kanın
nagihana esmer takılar giydirdiler
deve derisinden taç yapıp
çölde gezdirdiler

kün aklımdan gitti
tunç bilekler gümüş renkli ovalar
güneşin kızı nagihan
baban sultan atan han
seni ölüme kimler itti
hepsi soysuzdu hepsi itti

bağladılar gırtlağıma mahmuzu
ne koyundu nede kuzu
kestikleri taze bir nesildi
suç dediler ecdadını anmaya
aşık ettiler beni orospu annaya
nagihanı esir ettiler
çiyan gözlü uzun boylu bir delikanlıya

deli dumrul oruç bey piri reis
karaman oğlu mehmet bey
yavuz fatih süleyman
mete alpaslan oğuzhan nicedirler
hepsini zehirlediler
kımızdan geçtim
kanlarımızdan testi testi şarap içirdiler
nagehanın göğsünde ateş yakıp
gözlerimize mil çektiler