Naftalin Şiiri - İsa Kaya

biliyordum aslında
gün gelip döneceğini

ki anahtarın yerini ezber etmişti ellerin
gözlerin desen
tutuk evi

kaybettiklerin arasında en baştaydı yerim
ayrılık iki kişilikti nasılsa
mesafeler
yurdum'uz

sen
kapı kolu
ben
eşik

farkındaydı aşk
bu yokluk iki kişilik

seviyordum aslında
senden sonra kalan bana bakan
ve dadılık yapan sensizliği

lakin,

mevsimleri asacak askı yok
ya da ben bulamadım bilmiyorum

tamam,,saçmaladım

hem zaten gözlerinden uzak yerlere yazıyorum
korkma
içimdeki senle konuşuyorum