Nâfiz Şiiri - Macit Kuruçay

içten içe yanıyordu bir adam
sönmüyordu
âh-ı derun
âh ü enin
yolda yürürken
ve mütemadiyen
kendisine çarpıyordu
âh mine’l-aşk âh
âh kelâm-ı kibârım
âh kelâm-ı tünd âh
âh âhh mine’l-mevt âh
haslet
hasret
haset
haris muris muhteris
ve kadim yaban yabanıl tevahhuş
hiçbirisi hâmuş huşû içinde değildi
ayrı ayrı kişilerdi
kelimeleri bir bir kişiselleştiriyor
göz göze bıçak bıçağa geliyordu
ağır hem de çok ağır hesaplaşıyor
vuruşuyordu
zîra alacağı da vereceği de vardı
bir ara bıçaklayacaktı içini kemiren öfkesini
titremeseydi ahde vefânın elleri
o kadar çok "ben" bırakmıştı ki
geçtiği mecruh dilhun yollara
ölü kuluçka zamanlara
suya inen yılan eniklerini
siyah kaymanları
yeni çatlamış komodo ejderi
yumurtalarını görüyordu
acabâ ona hangi zarûret zulmet
vebâl ve merhamet
çatal ağulu dillileri ağzında sırtında taşıtıyordu
kırmızı iri sert bir elmayı
nasıl mâtemle tâ derinden
çatırdatıyorsa şehvâni iştahlı dişler
gürültü ile kopuyorsa yonga canı bir bütünden
son balta darbesini alan
bir ağaç gibi bağrı
inim inim inleyerek
çatır çatır çatırdayarak
kütürdeyerek
yan yatıp
devriliyorsa tâ kökünden
güneşe râm oluyorsa karlı dağlar
terliyorsa külhancının hamamın kambur sırtı
billûr kesim kristal kristal
bardağa sürâhiye yürüyorsa aziz mukaddes su
mülâhaza münâzara nerede
feleğin zavallı akl-maad akl-ı kıt mahlûkları
kutuplara
tundralara
deniz buzullarına dönüştü
kıyâmetli pek kıymetli kalbimiz
kutuplar buzullar tundralar eridi
biz hâlâ taş gibi
demir gibi
tunç gibi yoz
kaskatıyız

kutup martısı yavruları palazlandı
havsalaları dolu dikkat çekiyor
akbabayı iyi bilir âlem
sicili bozuk
genleri günleri künyesi sâbıkalı
yedi düvelde kol geziyor nâmı
kuzgun ve kartal leşçil anılmaktan
zinhâr münezzeh ayrık değil
kuzgun leşin başında
akbabalarda
kartallarda
kuzgun kıskandı muktedir kartalı
keskin hançer gagasında
kanlı sündürdüğü çubuk makarna lokmasını
çekiştirdi çekiştirdi
çekti bir kaç kez alacalı kuyruğunu
hâsılı musallat oldu
mukadderat oradaydı her şeye şâhit oldu
kartal döndü tüm gazabı ile
pençeledi pençeledi
sıktı aldı
söktü aldı
birkaç pençelik canını
kaptı götürdü daha derin deşmeye
açılan yaralarını
Allah'ta biliyordu ya rızıktı kuzgunun tek derdi
bu kadar hunharca barbar bir ölümü
hiç tahayyül etmemişti
lâkin ama fakat rızık oldu
hâlbuki kunduz efendi öyle mi idi
tutmuştu suyun başını
her zaman aklıevvel aklıselim aklıdâne
ne etliye karışırdı ne de mengene pençelere
safderûn suyun barajların
yegâne mimarbaşı idi

25 Mart 2018 Pazar