Nafiz Öldü Şiiri - Ali Rıza Saygan

Bir Mayıs idi ogün; Bayram kutlanıyordu,
Bir sıkıntı, bir kâbus,çöktü canlar içime,
Telefon'da; Suavi; Nafiz öldü diyordu,
O anda gök yüzünden,bir yıldız kayıyordu.

Teneşir'e koyarak,yıkadık beden'ini,
Kaburga'lar,sağ bacak,kırık idi sağ kolun,
Hıçkırık'lar içinde,giydirdik kefenini,
Son kez ziyaret ettin,tabut ile evini.

Hıçkırık'lar,ağıt'lar,göğe yükseliyordu,
Ne mutlu görmüyordun; Anne'min matemini,
Kahreden bir nidâyla,bacım yandım diyordu,
Duâ'lar ile; Nafiz,sonsuza gidiyordu.

Cenaze namaz'ını,dost'larınla kılarak,
Hep beraber okuduk,biz ruhuna fatiha,
Ayrıldık; Nur Cami'den,senle helâl'laşarak,
Birliktelik son buldu; Yahşihan'a vararak.

Dünya alem bilsinki,seni çok seviyoruz,
Lânet ettim ben bana,böyle sevgi olurmu,
Ben ve Suavi seni,mezara gömüyoruz,
Hoca talkım verirken,terk edip gidiyoruz.

Merak etme; Anıl'ı; Esrayı ve Akın'ı,
Ana'mızın ak sütü,gibi helâldir hakkım,
Sende lütfen helâl et; Nafiz'im haklarını,
Musalla'da okşadım,son bir kez saçlarını.

Doyamadım kardeş'ime,kara topraklar doysun,
Bir lokma ekmek için,çalışırken öldün sen,
Rahat uyu kabrinde,mekânın cennet olsun,
Kurân-ın nuru ile,mezar'ın pür nûr olsun.

Sensizlik öyle zorki,hasretin hiç dinmiyor,
Unutmak mümkün değil,unutulmayacaksın,
Göz'lerimin önünden,hayâl'in hiç gitmiyor,
Günler ömür dörpüsü,gecelerim bitmiyor.

Arz ederim. ŞiirNo:42