Nafile Kelam Şiiri - Mehmet Şahan

Anlatsan her gün nefesi yorup,
Gafile kelam, nafile kelam!
Demez ki yeter yeniden sorup,
Gafile kelam, nafile kelam!

Gafilin aklı kabından taşsa,
Gömülse ilme, boyundan aşsa,
Burası dağ der ovada koşsa,
Gafile kelam, nafile kelam!

Bağır istersen, duysa da duymaz,
Dünya tersine dönse de aymaz…
Doğru kendisi! Ölse de caymaz,
Gafile kelam, nafile kelam!

Tepkisiz kalır sanarsın duvar,
Karşında durup elini ovar…
Bazen de kızıp bileni kovar,
Gafile kelam, nafile kelam!

Eldeki değnek dursa kol gibi,
Biçtiğin gömlek gelse bol gibi,
Deveye hendek olsa yol gibi,
Gafile kelam, nafile kelam!

Ağlarsa gülmez yarasın sarsan,
Bal olsa yemez kendini yorsan!
Bilse de demez adını sorsan,
Gafile kelam, nafile kelam!

Kötürüm olsa kolu kanadı,
Herkülüm der de bitmez inadı!
Yetmişe erse dersin bunadı,
Gafile kelam, nafile kelam!

Ne kaldı diye aransa gözün,
Desen ki dinle, tükense sözün!
Utanıp ondan kızarsa yüzün,
Gafile kelam, nafile kelam!

İstersen durma, uzaya götür,
İstersen yürüt dünyayı getir!
İstersen çürüt kelamı bitir,
Gafile kelam, nafile kelam!

Tarlasın ektir vermez alsa da,
Arkası pektir yalnız kalsa da,
Doğrusu tektir yanlış olsa da,
Gafile kelam, nafile kelam!

Nedir Şahan’ım akılda kalan?
Anlar mı seni gaflete dalan?
Karşına geçip derse ki yalan
Gafile kelam, nafile kelam!