Nafile Geçen Ömür Şiiri - Bilal Yalçın

bir fidan gördüm körpe çagında
daha büyümemiş on dört yaşında
yaprağı yeşermemiş daha dalında
beni seven birini buldum ama nafile
sevgi nedir bilirdim ama onunkadar değildim
bilseydim aşkın kazığını genede ondan yerdim
hiç olmazsa kimden geldiğini bilirdim
kalbime bir taht kuruldu ama nafile
dinlemedim aldım fidanın ahını
bir bir yaşadım gördüm hayatın figanını
birde ölmeden görseydim aşkın dergahını
sevildigimi bilemedim geçti ömür nafile
aşka dair bir merdiven yaptım hayatımı
alamadım sevgi nedir dünyanın tadını
aşk nedir bilmez dedim köylü kadını
sevildiğimi bilemedim geçti ömrüm nafile
dar ağcını kendim diktim kendime
bilemedim gençlikte kapıldım hevesime
kırdım fidanı bakmadan endam ensesine
kendin bitirdin ömrünü kalmadı gençlik nafile
cellada gerek yok ipi ben kendim çekerim
hak ettiğim bu ızdırabı ben kendime yükledim
bir ömür aradım hepseni bekledim
ah ile geçti ömrümki ömrüm ama nafile
her an içim titrer her sese
yeni bir ömür biçilmeyecek taşıyacağım bunları son nefese sırdır bende kalacak tır ebediyete
kırdım fidanı ah ile geçti ömrüm nafile
zanapa,lının şir defteri b,y (1)