Nafile Şiiri - İsmail Baharşen

ardında kaldı bütün yalnızlığım
bakıyorsun görmüyorsun nafile
arttıkça artıyor can sızım
susadı yıllardır içim sevgiye

unuttun artık belli buraları
hasretim sığmıyor yıkıyor duvarları
bir sandala koydum tüm anıları
yolladım sana almazsın yinede

yalnız bir ağaç gibiyim şimdi
uzaktaki yağmurlara susamış gibi
hayatım sensizken tükendi bitti
ağlasam sesimi duymazsın yine

geceler karanlık yıldızlar küskün
ilkbahar gelmedi çiçekler üzgün
beni sokaklarda sürükler hüzün
perişan halimi bilmezsin yine

gölgemi yanımda tutamaz oldum
utanıp yollara bakamaz oldum
postacıya mektup soramaz oldum
geçsede yıllar gelmezsin yine
gelsende beni sevmezsin yine