Nafile Şiiri - Utku Temizkan

Ufuklara bakacak yüzüm mü var ki
Sema kendini maviye boyasın ?
Kaybetmeye çalıştığım gayem,
Esiri olmuş çaresiz bir yasın.

Belki düştü bak zikrimden ölüm
Yaşıyorum ama sanki ıssız bir çölüm.

Belki sen nedenim oldun da yaşattın beni,
Belki hiçbiri olmadi ben düşlerle yaşattım seni.
Kurcalamak boşuna, ezelde giymiş ruhum kefeni.

Hiç yaşanmamış, hiç yazılamamış bir hikâyeyi okudum zihnimle kendime.
Arıyorum şimdi kaybettiğim benliğimi
Dermanı meçhul iklimlerde,
Huzuru unutmuş mevsimlerde;
Göz yaşıyla çizilmiş resimlerde,
Hasret ateşiyle yanıp tutuşmuş takvimlerde...

Uçuşan kuşlar bile düşmüş bir garip derde,
Ümidimi bağladığım çiçekler açmadan solmuş...
Tükettiğim umudum söyle! ne zaman gelecek bu son perde?
Resmettiğim bahar böyle, geceler hançerden keskin olmuş.

Kabuslarım, düşlerimden ziyade,
Ahvalimi ne kadar anlatsam da sözler çaresiz,
Dilimden düşsen bile fikrim özler çaresiz.

Bu bataklık mıydı benim hakkım? söyle!
Yeşiller bile hasret değildir bahara böyle!
Karanlığımı aydınlatan yüzün mü mehtaptan,
Yoksa bütün varlığın mı bendeki bir seraptan ?
Hakikatim meçhul lakin bilirim kimdir gönlümde yatan;
Görmesem de, işitmesem de;
Kül olup da bitsem de;
Aklımla şuurumla itsem de;
Hayalimle bilirim kimdir kalbimde atan.
…

Hangi sanat anlatır,
Hangi şiir yeter ki,
Seni,sana anlatmaya?
Oynarım belki imgelerle,
Bir kaç redif biraz da kafiye,
Anlatır mı bunlar peki?
Seni tasvirin için tüm sanatlar nafile.
Unutmak, unutmayı düşünmek bile,
İçimi anılarda ağlatır kendi kendine.
…