Nafile Şiiri - Emir Cez

kenardan yürürken, hayatımın anlamını aradım
buldum onu; sonsuz uzanan bir tünelde
yetimlerin, göz bebeklerinin içinde
yalnızlığına sıkıca sarılmış bir halde
eski bir kokuyu hatırlatan, kopmuş düğmeli ceketlerinde

edecektim aslında birkaç kelam, hakim olamadım
sözleri, dudaklarımın ucundan bir türlü fırlatamadım
gözlerimle konuşmayı denedim, ağlamaktan konuşamadım
ne denesem hep nafile, ölmeyi bile başaramadım

uzanan kollarıyla tutuyor beni, halatlar çekmecede
düşünceli bir adamım ben, kollarını yorma diyorum
"halatlar çekmecede!"
dinlemiyor beni yalnızlık, kuyu gibi derin bir halde
ne desem hep nafile, halatlar çekmecede...