Sensiz ben neyleyim, ey sevgilim
Sensiz bu hayatı nasıl çekeyim
Bırak artık inadı
Gel sevgilinin yanına
Bu beden ne sensiz yer, ne içer
Ne de sigarayı soluksuz içine çeker
Hatırlarım ilk ayrıldığımız zamanı
Senin bana aldığın hediyeye sarılırken ben
Sen ise başkalarının koynunda kim bilir ne için ağlarken,
Ben ise hep seni düşlerdim
Sen ise arkamı dönmemi bekleyip
Sırtımdan vurmak isterdin
Öğretmen sordu:
Kimi örnek alırdın,
Kim gibi olmak isterdin geçmişte?
Kapadım gözlerimi;
Geçmişi bildiğim kadarıyla süzdüm beynimde.
Sendin Atam!
Sana uzaktan bakmaya mecbur muydum ben
Sensiz yaşayamadığımı biliyordun sen
Aşka nasıl değer verdiğimi
Sensiz hiçbir şey yapamayacağımı
Niye bilmemezlikten geldin ki
Hep beni çirkin ördeğe benzetirdin
Yalnızlık mı sensizlik mi?
İkisi de çok farklı şey değil mi?
Sensiz olunca ben, dünyam eksik gibi
Değeri bilinen; fakat bulunması zor bir inciydin
Bende senin bir tanen, aşkın, meleğin
Değerini bilemedim ki ben senin
Gidiyorum buralardan, arkama dönüp bakmadan.
Gidiyorum İstanbul’un o altın toprağını koklamadan
Gidiyorum evden, sen benim haykırışımı duymadan.
Terk ediyorum evi,
Cennet mi yoksa cehennem mi yolum bilmeden.
Ama senin o gülüşünü unutamıyorum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!