Nadezda'lı düşler Şiiri - Onur Ben

Tren sallanıyor ben sarsılıyorum
adım adım senden ayrılıyorum
yanım yörem görmese de
dünyaları yüklenmiş omuzlarım.

(Geldiğim günün üzerindeki
gri beyaz bulutlar
harıl harıl yuvarlanırken
istanbullu çıtkırıldım baylar
ve nanemolla bayanlar
gazetelerine bakıp şu satırları okudular:
'ermenistanlıların ermenistanının erivan'ı
ile
türkiyelilerin türkiyesinin ankara'sı
prensipte ve pratikte
anlaştılar.'
anlaşılıyordu ki
bilim adamları ve din adamları,
politika kodamanları ve ekonomi kocamanları,
sanat dehaları ve magazin arsızları,
uzun lafın kısası,
iki ülkenin cümle oğulları ve kızları
arzuları oldukça beraberce
buluşacak çalışacak
evlenecek boşanacak
alacak satacaktı.
ipek yolu köprüsü,
ki yüzyılların tarihi döküntüsü,
arpaçayın üzerinde
fiyonk gibi bağlanacaktı.)

Haydarpaşa ortasında tren garı
göğsümde yazdığın satırlar saklı
yürüyorum iskele boyu
gözlerimde parlayan boğazın ışıkları.

(Tarih denen bir kırmızı nehir,
medeniyetin derisini sıyırsan
altından çıkan,
ortadoğu, uzakdoğu, afrika, balkan,
hepsinin ağzında aynı zehir.
Köşe bakkal bakıyor homurdanıyor,
gazete elinde kalkmış
-lafı var içinde kalmasın-
'bu gavurlarla imzaya oturan
değilmis ari türk'ün soyundan'!
ilerdeki kitapçi
başka fikirdenmiş
o da eksik olmasın
'kalem mızrakmış harbiden
cok güzel günler ufukta görünen'.
kayganların kayganı
herhangi bir politikacı
kara kara oturmuş
'enine boyuna düşünmek lazım
yanlış laf söz etmemek lazım
yoksa uçup gidiverir oylarım'.)

Başımın üstünde uçan martılar
bana haykırıyorlar,
sevdiğimi koyup geldiğime
belli ki fena kızıyorlar.

(İnsanların anıları
insanların acıları,
senin benim bin lafım
verir mi geçmişin hakkını?
biz öldürsek ölüm zamanı
hesabı çıkarsak
çoluğa çocuğa,
kemiklerimiz ısınır mı?
ipek yolu köprüsünde
birgün olur otururuz
kıyısında köşesinde.
anılarımız acılarımız
gözümüzde yaş olur
bakarsın belki birlikte.)