Nadasa Bırakılmış Duygular

Pervasızlığa puslu bir örtü çekmişti gökyüzü,
Renksiz bir ışığın içine süzülüyordu gözü,
Anılar bulanıklığa gömülmüş duygular nadasa,
Oysa bu değildi beklentimiz
Sevdamız kurumuş topraktı.

Gözyaşlarımızdan akan sular geçmişi yıkıyordu,
Acısını akıtan gözlerimiz geleceğe bakıyordu,
Doğada yaşayanlar nasıl kendini doğaya teslim etmişse,
Kendimizi nadasa bırakılmış duyguların sağanağına bıraktık.

Bize uzak kalan duygularımız artık sahipsiz görüntüler gibiydi,
Yüreğimiz o an yar aramaya koyuluyordu, bu bir mecnun kimsesizliği gibiydi,
Sevgisiz kalmış güller gibi yüzü gülmeyen aşkımız sessizdi,
Sanki kelebekler saklanmıştı duygularımıza ömrü iki günlük müydü?

Sonu belirsiz patikalarda saklanmıştı yılgın sevdamız,
Bir yaprağın üzerinden süzülen buse gibiydi ayrılık gözyaşlarımız,
Bir kulak uğultusu gibi çığlık atıyordu içimizde özlemlerimiz,
Nadasa bıkmış duygular omzumuza vurur gibi buradayım diyordu.

Yinede gelmedi, görmedi, duymadı, sarmadı belki de hiç gelmedi yar,
Duygularımız belki de yıllar sonra yuvasına dinlenmeye çekilmişti,
Bir zamanlar içi şakıyan sevdamız şimdi kendini hapis edendi,
Nefesi içinde sıkışan duyguları nadasa bırakan bir vicdandı.

Yarimin gözyaşlarından düşen damlalar gibi dağılmak istedim,
Belki de kimse bir daha toplamasın diye ıslanmıştı ve nemli bir istekti,
Açık berrak taninde can bulmak adına koştum hep yalnızlığın vadisine,
Balçık çamuru gibiydi gittiğim yollar, saplandım kaldım duyguların hissine.

Nasıl olsa mevsim yine bize dönüp duyguları nadasa bırakmaktan vazgeçecekti,
Dünü hasretle içimizde yaşarken, yarına yine umutla bakmaya gönlümüz alışacaktı,
Neden yaşadık bu ayrılığın acısını, içimizde daha ne kadar yaşayacaktı?
Sıra nefretimizi nadasa bırakmaya gelmiş, yarim de kollarını açıp gelmişti*.

Önder Karaçay

Not: * 25 yıldır doğduğum topraklara olan özlemle yazdığım bir şiirdir.