Nadasa Bırakılmış Aşk Şiiri - Güven Altın

Buz yüzlü çocuklar geçiyor önümden,
bir bir kırılıyor camları yüreğimin,
kan lekeleri var dişlerinde insanların
ve yollar
limanlara çıkıyor.
(yanık gemilere çıkıyor)

Artık sonun bir vaktidir tan.
martılar kalkar bir melal denizinin üzerinden,
saatler
kan gibi kalır boğazımda
düğümlenir dakikalar.
- konuşun ey
konuşun ey insanlar
konuşun ve
geri verin bana kalabalıkları,
ardında güneş yüzlülerin olduğu uzakları
ve
artık bilin ki
siz varsanız ben varım
artık bilin
yaşarsanız yaşarım.
sizin gözyaşlarınızdır damarlarımda dolaşan kan
gözlerinizdir beni bir çocuğun gülüşüne bağlayan.

gece,
bir dilenci gibi geçiyor yüreğimden hep
gözlerim hep kızıl bakacak biliyorum
maviye yeşile bakamıyorum.
bir küf kokusu yayılıyor yüzüne aynaların
gözlerinden güzler dökülüyor
gördüğüm sonra sevdiğim tüm insanların.
düşlerim artık naftalin kokuyor
gülüşlerim artık naftalin kokuyor.

ben şimdi
metal yığınları arasında
yalnız bir çocuğum.
bakmayı
görmeyi
ve sevmeyi unuttum.
yüreğimi – karanlığa bulanmış yüreğimi-
insanların ölümleriyle avutuyorum.
yüreğimde sızlayan bir ezgiyle
damarlarımı yırtarak
geçiyorum boş aralardan.
bembeyaz kanımı boşaltıyorum.
kanımda kanatsız kuşlar var
kanımda daha konuşamayan çocuklar var.

şimdi döküktür yaprakları saatlerin
şimdi sarışındır aynalarda tüm insanlar.
hep sarışınlar oluyor rüyalarımda
bunu bilmelisin.
aklımdan turnalar geçiyor
ölüm geçiyor aklımdan.

ölürsem
bir dev gibi ölmeliyim
dev gibi ölmeliyim
dev gibi…

karanlık
ellerini bir mızrak gibi saplıyor göğsüme,
dudaklarımı ısırıyor ve
kanıyor dudaklarım.
yol kenarlarında hep ölüm duruyor.
unut diyor biri
unut diyor
unut her şeyi.

ölürsem
O’nu unutmadan ölmeliyim
unutmadan ölmeliyim
unutmadan…

gözlerimi ve ellerimi kaybettim
bir bir kırılıyor camları yüreğimin
kan lekeleri var dişlerinde insanların
gece bir dilenci gibi geçiyor yüreğimden hep
artık
sonun bir vaktidir tan
ve ben
metal yığınları arasında
damarlarımı yırtarak
geçiyorum boş aralardan.