Nacu’abad’a Saygı Şiiri - Kamal Ataman

Söyle, Nacu’Abad, söyle!
Ben niçin yorgunum böyle?
Bilirsin yüreğimden neler geçtiğini
Ya da ben bilirim,
hayatın nasıl da tükendiğini.

Her bir şeyi anlarım da
Hadi ölümlü dünya
Hadi bu sonlu bekleyiş
Belki bir gün biter?

Hiçbir yerde görüşmesek de,
Cehennemde buluşacağız ya.
İşte bu yüzden bir nebze,
Gönlüm bahtiyardır.

Ancak her bir şeyi anladım da,
Seni niçin kopardılar o güzel bahçeden?
Seni neden öldürdüler,
Bana haber vermeden!

Yoksa bensizlikten mi kurudun
Gerçi sen eski bir nacûvsun.
Belki de gittim diye soldun
Usul usul

Ya da bu dünyanın yaşantısı
Seni de pek sarmadı.
Bir duman içen insan karşında
Derdini bir sana yandı.

Tabii sen de kıpırdayamadın
Yalvardın gökyüzüne
Bir baltaya bir yağlı kesere
Ruhunu teslim ettin işte

Yine de şad uyu ey güzel ağaç
Yaprakların dolsun huzur
Sen ki bir ebedi nacûv
Sen neden yorgunsun böyle?