Naciye Abla Şiiri - Cafer Yılmaz

Sabahları çiçekleri sularken
Nameler eşliğinde
Balkonunun altından geçerken
İlk günaydınlarımızı yollardık birbirimize.
Kısa kısa hal hatır sormalar,
Ve hep
“ n’olacak senin bu hal? ” diye biten
cevapsız son bulmalar...
ne varmış halimde diye kızardım
ama hep kendi kendime de sorardım içen içe
“ n’olacak benim halim? “

hani o da olmasa
yalnızlığımı çoktan unutacaktım.
Mis gibi kokardı sokak
Naciye ablanın çiçekleri yüzünden.
Her renk, her tür koku
Güneşle birlikte burnumuza doğardı.
Erken yaşta kaybetmişti kocasını
Ara sıra anlatırdı.
Anlatırken maziye dalar
Gözleri yaş dolardı.
“ hayatında biri yok mu? ” dedi bir gün.
Yok dedim.
Daha bir ağlamaklı oldu.
“ neden? ” dedim.
Çiçekleri gösterdi.
Anlamadım, güldüm geçtim.

Tuhaftır, her sabah aynı saatte balkonda olurdu.
Hep şarkı söylerdi titrek sesiyle.
Sokağın sonuna geldiğimde döndüm tekrar baktım
Ben mi erken çıkım?
Balkonda yoktu ama
Sanki hayali el sallar gibi idi.
Seyrelmiş sarı saçlarını,
Her sabah üstüne geçirdiği mavi sabahlığını
Ve titreyen elleriyle tuttuğu su kabını görür gibiydim.
İlk defa
Yıllar sonra günaydınsız geçtim balkonunun altından.
Bazen dalgın olur selam vermeden geçerdim.
Arkamdan seslenirdi hep
Yolumdan döndürür konuşurdu
“ akşama geldiğinde uğra da
sıcak yemek geçsin boğazından “
“ tamam “ derdim.
Ama hiç uğramazdım akşamları.
Zaten geldiğimde de çoktan kapatmıştır ışıklarını.
Yaz gecelerinde
Balkona çıkıp bira içerken
Çiçeklerin kokusundan sarhoş olurdum.
Hep kızardı çöpteki kutuları görünce
Ve hep sorardı
“n’olacak senin halin? “
“ of be Naciye abla!
Ne varmış halimizde
Ne güzel yaşıyoruz işte! ”
Anlamlı bir gülüş atardı yukarıdan
Ve parmağı ile çiçeklerini gösterirdi.
Çiçekleri ile bozmuş bu kadın,
Bir de benim halimle...
Ama hiç kızamazdım...

İlk defa o gün işten eve erken geldim.
Bütün gün yüreğimin yarısı yoktu sanki.
Sokağa girdiğimde
Ambulans ve polis ışıkları sardı bedenimi.
Sokağın tüm komşuları dökülmüş,
Kimi şaşkın kimi ağlamaklı.
Gözüm balkona takıldı
Balkon hala çöl kadar ıssızdı...
Issızdım...
Kalabalığa sorduğumda
Dizlerimin üstüne yıkıldım.
Beni ebedi yalnızlığa bırakmıştı Naciye abla.
Gün aydınsız bırakmıştı...
Çiçeklerini öksüz bırakmıştı...
“ çiçekler...! “ dedim.
Onlar ne oldu?
Çıktım baktım.

Her çiçeğin dibine
Ölmüş kocasının adını yazmış...
Ve şimdi ona gitmişti...
Şimdi anladım çiçekleri
Şimdi anladım Naciye abla!