Naçar Şair Çepni Serhat'tan Çelişik Yaza ...

Kardeşim Kadir.
Hiç olmadığım kadar kötü hissediyorum.
Dün felaket bir gece geçirdim.
Kustum, öğürdüm. Ölecek gibi oldum, yerlerde süründüm.
Ateş gibi oldu vücudum, kapkara kesildim. Terden leş su oldum.
Babam beni duşa soktu. Ev ahalisi uyandı.
Yapayalnızlık çok kötü. Ben, bugüne kadar binlerce insanla tanıştım. Fakat kimse yazmıyor örneğin, yahut ziyaret etmiyor, arayıp sormuyor, kimse hatırlamıyor. Büyük bir unutuluş içerisindeyim. Tamamıyla hayattan silinmiş gibiyim. Yaşamıyorum. Yokum aslında. Var olduğumu hissetmiyorum.
Gündüzler de geçmek bilmiyor lâkin, bilhassa geceleri hiç çekilmiyor. Ortamım şu, görüyorsun işte.
Gece oradan, pencereden dışarı bakıyorum. Sarı sokak lambasını bilirsin. Ölüm gibi bir ışık. Sokak önümde. Yanıyor ışık. Kelebekler ışığa çullanıyor.
Etraftaki binaların yalnızca birkaç dairesinde ışık yanıyor.
Ev zifiri karanlık. Ses yok. Çıt yok.
Masamın başında, öyle oturup kendi kendime konuşuyorum. İçimden konuşuyorum. Kitabımı çıkartabilmek için orgumu sattım.
Ailem, "paranı harcama" diyor. "Kitabını çıkartacaksın da ne olacak" diyorlar.
Anlamıyorlar. Yazdığım şeyleri bile okumadılar hiç. Kardeşim dalga geçiyor. "Yazdığın da kitap mıdır senin." diyor.
Küfürler savuruyorum. Dayanamadım. Saatler boyu kinden, sinirden, hakkını alamamış olmaktan ağladım.
Uzun zaman sonra ağladım.
Ama hüznüm azalmadı, arttı.
Dün gece saat 23 gibi herkes uyudu. Ben kara kara düşündüm: Niçin varım? Ne olacak şimdi? Ne yapıyorum? Niye yaşıyorum? Hayat mıdır bu? Yaşamak bu mu? Nedir varlığımın mahiyeti?
Cevapları biliyorum ama araftayım.
Burada bulunmak zor, dünyada.
Yaşayamıyorsun da, aynı zamanda kolay kolay ölemiyorsun da. Sadece ölüp ölüp diriliyorsun.
Yattım 23:26 gibi. Uyuyakalmışım. 2 saat sonra feci hâlde uyandım. Vücudumun her tarafı su gibiydi. Bilincim bulanıktı. Masamın üzerindeki kitapları dağıtmışım, sabah fark ediyorum. Büyük ihtimal kafamın ne durumda olduğunu anlamak için ve kendi duygu durumumu geçiştirmek/bastırmak için el attım oraya. Kusacağımı anlayınca kendimi yere bıraktım. Dizlerimin üstüne çöktüm.
Birkaç kez öğürdüm. Kustum. Kardeşim uyandı, herkesi uyandırdı. Başıma toplaştılar.
İçimden bir küfür daha savurdum.
Hiçbir şeye güç kuvvet bulamıyorum. Çok bitkinim. Bu hayatta insan için en önemli şeylerden biri sevgidir. Bunu bildim. O da bizi bulmuyor. Sevsek de sevilmiyoruz.
Özgüvenimiz en diplerde.
Kendimi gerçekten biçare hissediyorum. Boşuna değildir, şairliğimin başına "naçar" mahlasını almış oluşum.
Tekrar hatırladım.