Nabız Şiiri - Şevket Güler

411061211350133

salladıkça
sakladıkça
savurduğu rüzgarda
kendini var eden resimde
peşinde kaldım ben
gece inerken
kanatlarını sudan süzen
kelime gölgesiydi gözünde sakladığın
avucuna dökmek için ağladığın

bıraktığın gökkuşağı
yağmur kokusudur
gök yarıldıkça
bulutun serptiği
tekrar tekrar
toprağa ektiği

gözlerine baktıkça
içine akan insan
insan gölgesi
insan sesi

bir nabız içinde kalayım
kapat üzerime kirpiklerini