Naat Şiiri - Mustafa Ateş

I
Küçüktüm,
Kandilleri severdim,
Dağıtılan simitleri beklerdim,
Billur sesli hocaları,
Ninni gibi dinlerdim…

Seni kandillerden tanırdım efendim,
Doğumun başkaydı, durumun başkaydı,
Bir bulut hep gölgelerdi,

Miraçta buraklara binerdin,
Aklıma uçan halı masalları gelirdi...
Gülerdim…

Büyüdüm,
Ateş yakardı, rüzgar üşütürdü, hayat zordu,
Öğrendim…

II
Büyüdüm.
Okudum.
Anladım.
Sorguladım.
Seni yeniden tanıdım.

Çok ağlar az gülerdin efendim,
Tıpkı bizlere benzerdin.
Mahzun mahzun gülümserdin,
Kahkaha atacak kadar dilmürde olamadın.
Ufkunun genişliğini hüzünlendiğimde anladım…

Mekke’nin tenha sokaklarında,
Tevekkülünü anladım…

Gurbete düştüğümde hicretini anladım…

Aşina değildim bu istkamete,
Hep sert kayalara tosladım,
Niçin Taif’e gittiğini,

İşte o zaman anladım…

III
Vârisin olduğunu söyleyenler,
Bizi hiç etkileyemediler,
Bize benzemezdiler ki! ,
Besili ve göbekliydiler…

Vârisin olduğunu söyleyenler,
Sana da benzemediler,

Unuttular sevda türkülerini,
Ateşe verdiler,
Ümit gemilerini…

Kalbi kırıkları / sabır taşlarını göremediler...
Solgun fidanlara,
Avuçlarıyla su veremediler…

Sırça köşklerinden,
Hiç inmediler...

IV
Filistin’in, Gazze’nin çocukları,
Yetim oluşunun vârisi olsun…

Şu nesli tükenen dürüst insanlar,
Adil duruşunun vârisi olsun…

Afrikalı aç-susuz yavrularım,
Açlık çekişinin vârisi olsun…

Davetini omuzlayan yiğitler,
Hicret edişinin vârisi olsun...

Ümmetin derdiyle yanan yürekler,
Gönül verişinin vârisi olsun…

Kafkasya’mın onurlu insanları,
Öksüz kalışının vârisi olsun...

Zindanları gül eyleyen dostların,
Mahzun bakışının vârisi olsun…

Çelimsiz sözlerim, sessiz feryadım,
Dostlarının seni anışı olsun…

Aralık 2009