Ey Resul Şiiri - Abdulkadir Turğut

Sona erdi gelişinle yeryüzünde hükm-i şer
Necat buldu esaret ve zulmetten nev-i beşer

Senin ile kaim oldu hakikat ve adalet
Yok olmaya yüz tutmuştu cehalet ve sefalet

Köleler zincirlerden kurtuldular sayende
Allah’a kul oldular hem İslam’a payende

Susuz topraklara yağmur yağdıran bulut idin
Zemzem idin sen çölleşmiş kalplere umut idin

Sen yaşayan Kur’an idin sen Muhammedü’l- emin
Sen hatem’ül- enbiyaydın rahmeten li’l-alemin

Yetim kaldı firakınla cümle İslam âlemi
Asırlardır tutmaktadır vefatınla matemi

Gün geçtikçe artmaktadır iştiyakı ümmetin
Misbah-ı envarı sensin bitmeyen bu zulmetin

Nefsimize esir düştük medet eyle ey resul
Sünnetini terk eyledik ne yol bildik ne usul

Gel ey nebi zemheriyi baharlara dönüştür
Kanımıza giren zehri şifalara dönüştür

Gel ki yetim bıraktığın bu ümmet sana muhtaç
Asr-ı saadet’e beşer her devirden daha aç

Sen şefaat eylemezsen ey yüce rehberimiz
O mübarek dergâhına hangi yüzle geliriz

Ashab-ı kehf köpeğine ben de emsal olayım
Bir umutla dergâhının kapısında durayım