Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Devamını Oku
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
İsmet Özel'in bu şiiri beni, iki yıl önce yazdığım bir şiire götürdü. Kaygılanmanın ne denli de derin olduğunu duyumsayarak... şairin ve okuyucunun hoşgörüsüne sığınarak... Belki kaygıyı azaltır diye...
Ey Yaşam Ateşinle Koru Beni!
bir zamanlar
dost eline dolu varırdık
ya haziranlardan doldurduğumuz kiraz salınışı
ya da temmuz bostanlarının sabah serinliği
mutlak yanımızda olurdu
ve en sevdiğimiz giysimizle çıkardık
her merhabanın kerevetine
bir de birileri
kumru sevişmeleri ve bülbül bekleyişleriyle
doldurmuş olurdu
odaları önceden
her sözün gidişi
bir gelinin el öpmeye gelişine ayarlanırdı
her gülüşün kanatlarına serçeler konardı
ve her bakışın telekleri
daha bir yeğniydi menzilinden
koynumuzda beslediğimiz keklikleri
saldıkça sohbetin ortasına
bütün yaylalarına evlerin
ilkyaz çağlayanları dolardı
şimdi
ne ellerimizin gelincik inceliği
ne kucağımızdaki gülücük çelengi
ellerimiz diye taşıdığımız
safi tırnaklarımız
kayadan kaba
giyotinden keskince
bütün fazlalıkları bir çağın tabağına doğrayanımız
sonra
akşamdan gardını almadan
yanaşamaz kimse kimseye
ya cebinde en insan zamanların
kılıçtan keskin
ve yılanı deliğinden çıkaran söz inceliğinde
bir alışkanlığı saklıyorsa öteki
ya geleceğin öpücükten örülmüş
sevgili yüzü
bizimkine eklenirse
şimdi bir yüz çevirmeyle tabanları yağlayıp
boşluğun minderlerine serilmeli değil mi?
ben, ötüşü sıra gecelerinden
bir göçmen kuş değil miydim?
hangi sırayla kapatacağım ağzımı şimdi?
ve bir daha
hiçbir ufkun alacasına koyamadan döşümü
hangi sırayla yerlere sereceğim düşümü?
söyleyin!
sıra kimin!
sıra kimin söyleyin!
yoksa
öncesiz sonrasız
çok bilinmeyenli bir ateş zamanı mı yüklediniz
son asrınıza?
söyleyin!
neyin diyeti bu
bu günah kimin?
ne zaman açtık bu kapağı
kim bırakmıştı bu kutuyu buraya
bu cinneti kim yazdı alnımıza
bu yazı kimin?
sesim :
en uzun uçuşa hazırlanan
kırlangıç çığlığı
Ey yaşam !
ateşinle koru beni!
Ali Tekmil
Güler yüzlü olmak neydi onu hatırlayın
Ağız dolusu gülmeden taşlıkta...............boşa gülenler, yalnız kendileri için gülenler, güleryüzü sadece aynalarda kendilerine gösterenler hatırlayın güler yüzlü olmak neydi diyor Üstad...bakın ey güler yüzlü olmayı unutanlar...
İsmet Özel şiirinin okuru saran geleneksel büyüsü
HARİKULADE GÜZEL BİR ŞİİR KUTLUYORUM ŞAİRE VE BU SIRADIŞI ŞAHANE ŞİİRİE ON TAM PUAN BENDEN SELAM VE SEVGİLERİMLE
Yazarken yazılanlar vardır tarihin kabuklarına yazdıklarını niçin yazdığını bilenler de vardır övgü yazana mı yapılaır yazılana mı hadi bu bir başka ise yani şair yazarken yazılmışsa tarihin kabuklarına o kabuk ki çıkmaz kazısan çakılarla asılı durur öğle vakitleri mesai aralarında yemek yerken yada demlenirken göze çarpar yada unutulur.şiir işte budur nasıl ağızda bir tortu kalır da gitmez nice su içsen kelimelerinde tortusu kalıyor zihinde kelimelerin haritası silinip yeni baştan çiziliyor....Ama anlamz çoğunluk arasından bakanlar anlayanlarsa ne diaspora nede kavmi kadim zati ne anlatılır burda..arkadaşlarım ve arkalamadıklarım sizde eğilip bakın kuyudan yusuf ki çıkamz ordan çünkü tırnakları sökülüdür çıksa da satılmaz bile paha biçilmez bu zamanda ona bir fahişeye biçildiği kadar..tedirgilik çağıdır bu savaşı kaybediştir artık çoçuklar gömülmesin diye çırpınanlarda yok artık gömülmemek için babasının parmağına sarılan çoçuklarda kim varsa ki ben varım diyen anında silinr tarih sayfalarından yada benzeşir bir kimyatüpündeki demir le sülfür kadar şiir budur dedim ya neden çünkü olanı anlatmıyor bu sadece olanı anlayanların yaktığı ağıta bir ezgibelki hemen unutulmaın biraz daha tütsün diye dumanı....m fatih karslı
Bu şiir ile ilgili 34 tane yorum bulunmakta