Bir ağaçtım, rüzgarda dans eden.
Köklerim toprağı gıdıklardı.
Bir yapraktım, güzü bal eden.
Dünya, kıvrak dansıma coşardı
Bir rüzgar idim herşeyi pay eden.
Sıcağıma soğuğuma şaşarlardı.
Bir cemre idim toprağa düşen.
Çocukların neşeleri çınlardı.
Akşam oldu, bir yel esti.
Kıllarım, diken diken oldu.
Sabah oldu, horoz çatladı.
Kaygı kokusu patlak verdi.
Kuşluk oldu, çoçuk lal oldu.
Çatkapı Gaile çıkageldi.
İkindi oldu, dar oldu.
Derya, zerafetini kaybetti.
Yatsı oldu, ama nasıl oldu!
Çucuğun naaşı ne ara geldi?
Kayıt Tarihi : 11.3.2024 04:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şairimiz, bir akşam otururken, eskiden zevkle yaptığı şeyleri artık yapmadığı hatta ve hatta yapmak istemediğini fark etmiştir, doğal olarak da biyüdüğünü ve leş bir monotonluğa çekildiğini, iğrenç bir sıkkınlığa girdiğini, leş bir ADAM olduğunu hissetmiştir. Bunun üzerine geçmişe bir kez daha selam çakmak istemiştir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!