Nur Şiiri - Mahmut Polat

(Bu şiir, çalınmış hayatlara ithaf olur...)

Memleket kokusu doldurarak bavula
Rize'den göçüp gelmişler İstanbul'a
Nur altı kardeş büyüğü narin bir kız
Her gün Kadıköy rıhtımına gelirdi yalnız

Bir beklediği vardı belliydi her halinden
Pür dikkat kesilirdi kim inerse gemiden
Gel zaman git zaman geçip gitti seneler
Bir haber çıkmadı o giden sevgiliden

Küflü bir kederle çürüttü tüm gülleri
Bir melâl kuyusuna gömüldü hayalleri
Üşüttü rüzgar ıslattı yağmur
Çehresine hep aynı hüzün vurur

Anne baba dertlendiler derinden
Umudunu kes dediler vefasız sevgiliden
Yalvarmak nafileydi buyruk kesindi
Konu komşu başı bağlandı desindi

Yüreği dağayazı mecburen oldu razı
Duyulmadı feryadı hükümsüz itirazı
Evlendi Nur eremedi muradına
Son anda minik Didâr yetişti imdadına