N'olur Deli Etme! Şiiri - Ömer Dalman

Deli etme beni kızım!

öyle dünya güzeli mankenlere taş çıkarta çıkarta
kenarımdan, kıyımdan salına salına
ince naylon çoraplarla çevrelenmiş
kalite ayakkablarla yeri usulca yoklayan
her adımıyla o ince topuklarını
göğüslerime saplayıp saplayıp çıkartan bacaklarınla
dakikalarımdaki sükunetimi alevli yangınlara
Yaratana yakarışlara çevirme!

Deli etme beni kızım!
fena oluyorum bak!
insaf et! ..

Burası plaza! ..
podyum olsaydı hele bir şu bizim beton bina
ve ben ön sıralarda;
yeminle
yeminle içine düşerdim tereddütsüz.
bütün platformu arşınlayana kadar o Tanrıça adımların
arkalarından bakar kalırdım hayallerle karışık
ateşler içinde benliğim...
gözden kaybolup gidene kadar
erkekliğimi binlerce kere yolunda yerlere sererdim!
podyumuna halı olurdum.

Defile sonrası binbir güçlükle
sana diller döküp, paralar saçıp ayaklarına,
bir kahve içmek için caddenin karşısındaki pahalı kafede
kendimi heba ederdim!

deli etme beni kızım!
salına salına baştan-ayağa gizeminle
nereye kadar? ! ..

bastığın her zemin en değerli taştan pahalı oluyor.
bunu görebilen herkes eminim eriyor, bitiyor.
bunları söylerken bile bittiğimi görüyorum
ve sen bugün yine
binadan çıkmak için bindiğin asansörün zemininde
bir su birikintisine rastladıysan
o benim işte!
eridim, bittim!
sadece biraz olsun üzerime basıp geçmen için;
belki bir temas olur diye avunarak
aptalca umutlarla...

n'olur beni deli etme!

(Kasım 2006)